Wspólnoty

„Maryja niech będzie jedyną racją twego życia i niech prowadzi cię do bezpiecznego portu wiecznego zbawienia. Niech będzie dla ciebie pięknym wzorem i natchnieniem do ćwiczenia się w cnocie”.

myśl św. o. Pio

Daj się poprowadzić Duchowi Św. przez osobę św. Ojca Pio! Zachęcamy gorąco do uczestniczenia w spotkaniach Grupy Modlitwy Św. Ojca Pio. Wspólnie będziemy modlić się w intencjach Kościoła, Ojca Świętego i każdego z nas. Będziemy zgłębiać życie św. Ojca Pio i Jego nauczanie.

W niedzielę 5 marca 2017 roku gościliśmy w naszej parafii O. Romana Ruska - kapucyna, który przybliżył nam ducha modlitwy św. O. Pio. W środę 27 września 2017 roku odbyło się spotkanie osób, które pragnęły przystąpić do Grup Modlitwy Św. Ojca Pio. Obecnie Grupa cechuje się stabilnością spotkań. Ważnym corocznym wydarzeniem stała się wrześniowa pielgrzymka do Sanktuarium św. Ojca Pio w Siedlcu k. Częstochowy. Opiekunem Grupy w naszej parafii jest ks. Piotr Wróbel.

• Grupy Modlitwy działają obecnie w 34 krajach świata, ogółem skupiają ok. pół miliona osób. Do największych z działających w Polsce należy grupa w Nowym Sączu, licząca prawie 3 tys. członków.
• Grupy Modlitewne i Dom Ulgi w Cierpieniu: oto dwa znamienne dary, które pozostawił nam ojciec Pio. Zostały one założone, aby być w świecie jaśniejącymi pochodniami miłości – mówił po beatyfikacji włoskiego stygmatyka Jan Paweł II.

Jak powstały Grupy Modlitwy Ojca Pio?

Otóż Ojciec Święty Pius XII w czasie II wojny światowej zaapelował do katolików o modlitwę w intencji uratowania świata. Zakasłajmy rękawy. Jako pierwsi odpowiedzmy na apel Wikariusza Chrystusowego! – powiedział wówczas Ojciec Pio. Tak zrodziły się Grupy Modlitwy. Ich założyciel nakreślił następujący program duchowy: jeśli jesteście moimi dziećmi, módlcie się co wieczór w gronie rodzinnym. Odmawiajcie święty różaniec ku czci Madonny. Raz na tydzień, a przynajmniej raz w miesiącu, gromadźcie się w kościele, odmawiajcie Różaniec, uczestniczcie pobożnie we Mszy św., słuchajcie i rozważajcie Słowo Boże i żyjcie Nim; wspólnie przystępujcie do Komunii św., adorujcie, jeśli to możliwe, choć przez godzinę Jezusa w Najświętszym Sakramencie.

Kto stanie się członkiem tej GRUPY, zyska szczególną opiekę Świętego Ojca Pio. Na kilka dni przed śmiercią OJCIEC PIO powiedział swoim współbraciom:

"Należę całkowicie do wszystkich. Każdy może powiedzieć: Ojciec Pio należy do mnie. Kocham moich synów duchowych na równi z moją duszą. Odrodziłem ich dla Jezusa w bólu i miłości. Mogę zapomnieć samego siebie, ale nie moje dzieci duchowe. Jestem pewien, że kiedy Pan mnie zawoła do Siebie, to Mu powiem: Panie, ja zaczekam u niebieskich drzwi, wejdę, gdy zobaczę, że weszło do nieba ostatnie z moich duchowych dzieci"

• Grupy nie wymagają zapisywania się, nie mają specjalnych programów pracy, jedynie metodę przystosowaną do duchowej specyfiki danego kraju. Ich celem jest opasanie całego świata łańcuchem modlitwy oraz odnowienie życia chrześcijańskiego. Jedynym zobowiązaniem członków jest gromadzenie się raz w miesiącu, na wspólnej modlitwie pod kierownictwem kapłana oraz zapraszanie do udziału w modlitwie przyjaciół i znajomych.

Możemy znaleźć wśród różnych świadectw również takie:

• "Przy ojcu Pio czuło się pokój wewnętrzny, równowagę, głęboką radość. Przy nim doświadczało się smaku zdrowego życia kierującego się paragrafami naturalnego kodeksu życia. On doskonalił człowieka, przywracał w nim porządek i podstawowe zasady zakorzenione w naturze, ale zbyt często wyblakłe przez życie pełne win."
• Ten zwyczajny człowiek, który miał świadomość faktu, że jest tylko człowiekiem, który zapytany; „kim jesteś” odpowiadał; „chcę być tylko bratem, który się modli”. Nazywany był Cyrenajczykiem.
• Ci, którzy przybywali do San Giovanni Rotondo, by razem z nim modlić się w maleńkim kościółku Matki Bożej Łaskawej – jak mówił św. Jan Paweł II: widzieli w nim obraz – „ikonę Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego”
• Zapatrzeni w Ojca Pio pielgrzymi byli postrzegani, jako paciorki różańca z różnych tajemnic: radosnych, bolesnych, chwalebnych. On te ziarenka brał w swoje dłonie, umieszczał na patenie i przedstawiał Bogu.
• Stygmaty, które nosił na swoim ciele przypominały o jego bliskości z Jezusem, o jego bliskości z Bogiem. Jak wielkim wydawał się być Padre Pio z racji tej bliskości z Bogiem. Stawał się wielkim znakiem Boga dla milionów rzesz pielgrzymów.

Spotkania odbywają się w czwarty piątek miesiąca o g. 19.15 – Msza święta w kościele +Adoracja Najśw. Sakramentu z katechezą w kaplicy+ uczczenie relikwii św. O. Pio.

Zapraszamy!

Kto stanie się członkiem tej GRUPY, zyska szczególną opiekę Świętego Ojca Pio.

Dwumiesięcznik "Głos Ojca Pio"

Najnowszy numer dwumiesięcznika "Głos Ojca Pio": https://glosojcapio.pl/nowy-numer

Wywiad z Bogusławem Piechutą OFMCap

Kim dla Ojca jest Ojciec Pio?

Ojciec Pio to wielki mistyk, ale jego życie tak naprawdę każe inaczej spojrzeć na ogólnie przyjętą koncepcję mistyki. Uważa się bowiem, że mistyk trwa zjednoczony z Bogiem w takiej bliskości, że w ogóle nie postrzega wokół siebie ludzi. Ojciec Pio potrafił dokonać czegoś niesamowitego: był blisko Boga, a jednocześnie trwał blisko człowieka jak sam Bóg. Swoją świętością wchodził w życie ludzi i nadal wchodzi. Dzięki modlitwie za jego wstawiennictwem wielu doznało łaski uzdrowienia duchowego i fizycznego. To prawdziwa armia ludzi. Wielu z nich powtarza, że jeśli ktoś dostanie się w ręce Ojca Pio, to już od niego nie odejdzie. Ojciec Pio „działa”.

Ojciec Pio to także wspaniały nauczyciel modlitwy. Swoim życiem pokazuje, jak wiele dobrego można uczynić, jeśli żyje się autentyczną modlitwą. Zobaczmy, ilu pięknych dzieł dokonał kapłan, który za życia w oczach przełożo

nych i niektórych ludzi nie uchodził przecież za świętego. Dom Ulgi w Cierpieniu, domy dla osób starszych, domy dla dzieci – to tylko niektóre z nich. Ojciec Pio modlił się i uczył modlitwy ludzi przykładem swojego życia. Uczy także dziś. Wielokrotnie byłem tego świadkiem jako animator Grup Modlitewnych Ojca Pio.

Jednak wielu uważało Ojca Pio także za człowieka surowego.

Brat Marian Cygan, polski kapucyn, który pracował w Kurii Rzymskiej i miał w tym czasie okazję poznać Ojca Pio, mówił kiedyś, że rzeczywiście był surowy, ale jednocześnie kochał człowieka. Był surowy, ponieważ znał człowieka i wiedział, co kryje jego serce. Każdego jednak traktował poważnie i o każdego się troszczył. Kiedy ktoś, spowiadając się u niego, próbował banalizować swoje grzechy i upraszczać swoją trudną historię, Ojciec Pio odsyłał go i mówił: „Tak nie będzie. Spowiedź to spotkanie z Bogiem na serio”. Tymczasem wielu przychodziło do Ojca Pio, prosiło w spowiedzi o pomoc dla siebie, ale nie mówiło prawdy. To tak jakbyśmy nie mówili prawdy lekarzowi i oczekiwali, że nas wyleczy.

Dlatego Ojciec Pio może być także wzorem wspaniałego spowiednika, również w naszych czasach. Szczególnie dzisiaj potrzeba nam dobrych spowiedników i spowiedzi, w czasie której można otworzyć swoje serce. Takie otwarcie się i spojrzenie na siebie w prawdzie wymaga czasu i odpowiedniej atmosfery, o którą nieraz trudno w naszych kościołach. W jakichś wspomnieniach wyczytałem, że Ojciec Pio mężczyzn spowiadał w zakrystii, gdzie byli odosobnieni i gdzie penitenci mogli wykrzyczeć swój ból. Bólu przecież nie da się wyszeptać. Nawet Pan Jezus na krzyżu wykrzyczał swój ból: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? (Mk 15, 34).

Stąd coraz częściej w wielu kościołach, nie tylko ojców kapucynów, przygotowuje się specjalne pokoje spowiedzi, w których można porozmawiać i mówić „normalnym” głosem. To bardzo ważne, bo wielu ludzi potrzebuje i szuka dobrej spowiedzi. Do Tenczyna, gdzie obecnie posługuję, kiedyś przyjechało do spowiedzi małżeństwo z miejscowości oddalonej o sto kilkadziesiąt kilometrów. Dowiedzieli się od ludzi, którzy odwiedzają Tenczyn, że u kapucynów w Tenczynie warto się spowiadać.

Ojciec Pio uczy nas, księży, otwarcia na kapłański dar czytania w ludziach i mówienia do ich serc, nawet jeśli przekazujemy im podobne treści. Przyznam, że sam doświadczam tej łaski. Kilkanaście lat z rzędu udzielam rekolekcji dla Grup Modlitewnych Ojca Pio. Za każdym razem poruszam zbliżone tematy, a jednak widzę, że ludzie w ciągu roku przeżyli tyle różnych spraw, że nawet podobne treści otwierają ich na nowo, sprawiają, że dowiadują się o sobie czegoś nowego.

Ojciec Pio umiał patrzeć na drugiego człowieka w prawdzie i tego uczył innych przede wszystkim przez konfesjonał i Eucharystię.

Wspomniał Ojciec o Modlitewnych Grupach Ojca Pio. Chciałbym o nich porozmawiać, ponieważ nie wszystkim są one bliżej znane. Kiedy powstały pierwsze grupy i co je charakteryzuje?

Pierwsze grupy powstały we Włoszech około 1947 roku z inicjatywy Ojca Pio i w odpowiedzi na wezwanie Ojca Świętego Piusa XII do modlitwy. Ostatecznie związane zostały z wybudowanym w San Giovanni Rotondo, także z inspiracji Ojca Pio, Domem Ulgi w Cierpieniu, o którym wspominałem. W 1949 roku powstał statut grup. Z czasem Grupy Modlitewne zaczęto zakładać w innych włoskich parafiach, a następnie za granicą. Ich celem – jak sama nazwa wskazuje – jest modlitwa, której uczył i do której zachęca sam Jezus.

Co charakteryzuje Grupy Modlitewne Ojca Pio? Ojciec Pio był synem św. Franciszka z Asyżu. Jego duchowość jest z gruntu franciszkańska, jak chociażby wspomniana na początku bliskość z drugim człowiekiem, traktowanie go jak brata. Taki charakter mają też Grupy Modlitewne Ojca Pio. I to ma swoje odzwierciedlenie w codzienności życia naszych grup. Jeśli na przykład kogoś nie było na spotkaniu, to na następnym nie pytamy, dlaczego go nie było, tylko zadajemy sobie pytanie, dlaczego nikt z nas tej osoby nie odwiedził, dlaczego nikt się nią nie zainteresował. Być z drugim człowiekiem w jego krzyżu, w jego cierpieniu, wyciągać pomocną dłoń, pamiętać o nim w modlitwie – to jest na wskroś franciszkańskie i na to zwracamy uwagę w naszych grupach.

Tę bliskość można wyrazić nawet prostym gestem zainteresowania. Swego czasu jeden z odpowiedzialnych za Grupy Ojca Pio we Wrocławiu mówił mi, bym nie wymazywał ze swojej komórki SMS-ów od osób, które w różnych trudnych sytuacjach proszą mnie o modlitwę, ale abym za jakiś czas zadzwonił i zapytał, co u nich słychać. „Zadzwoń, nie żałuj pieniędzy na telefon” – zachęcał. Bo nawet w krótkim SMS-ie przejawia się troska o drugiego, pamięć o nim. Ta pamięć o drugim była też charakterystyczna dla Ojca Pio. Dlatego jeśli grupa autentycznie żyje jego duchowością, to jej członkowie są ze sobą blisko związani, tworzą prawdziwą wspólnotę.

Inną ważną cechą Grup Modlitewnych jest bezwzględna wierność Kościołowi. Grupy Modlitewne Ojca Pio są w Kościele, z Kościołem i dla Kościoła. To nasze hasło, które towarzyszy nam od pierwszego kongresu Grup Modlitewnych Ojca Pio w Polsce, który odbył się w 1999 roku w Krakowie.

Jakie były początki Grup Modlitewnych Ojca Pio w Polsce i ile jest ich obecnie?

Pierwszą grupę w Polsce, w Krakowie, w 1983 roku założył zmarły w lutym 2014 roku ojciec Gracjan Majka, kapucyn. Następna była grupa w Chełmie Lubelskim, która powstała w 1986 roku. W latach dziewięćdziesiątych powstała grupa we Wrocławiu pod moją duchową opieką. Później powstawały kolejne. Sprzyjał temu rosnący kult Ojca Pio, jego beatyfikacja w 1999 roku i kanonizacja w 2002. Pojawiały się książki poświęcone Ojcu Pio, wiele dobrego zrobił też Internet. Sam wrzucałem do sieci materiały, z których później korzystano w grupach. Istniejącym grupom przesyłałem przez dziesięć lat miesięcznik „Informator” z podstawowymi materiałami formacyjnymi. W 2010 roku został on włączony do „Głosu Ojca Pio”, który od 2000 roku ukazuje się jako dwumiesięcznik. Jest też strona internetowa www.glosojcapio.pl, na której można znaleźć informacje nie tylko o piśmie, lecz także o polskich grupach czy o tym, co dzieje się w grupach zagranicznych.

Ile obecnie jest Grup Ojca Pio w Polsce, trudno tak naprawdę powiedzieć, ponieważ osoby chcące żyć duchowością Ojca Pio tworzą grupy o różnym charakterze „oficjalności”. Oficjalnie zgłoszonych do San Giovanni Rotondo i zatwierdzonych przez ordynariusza diecezji, na terenie której powstały, jest około stu pięćdziesięciu grup. Istnieją też grupy, które funkcjonują przy jakiejś parafii, ale z różnych względów nie zostały jeszcze zgłoszone biskupowi, ponieważ na przykład dopiero zaczynają swoją działalność i są na etapie organizowania się. Nieraz są to naprawdę małe grupki z niewielkich parafii, skupione przy księdzu entuzjaście.

Kiedyś zadzwonił do mnie kapłan z diecezji wrocławskiej i mówi, że jest u nich Grupa Modlitewna Ojca Pio, będzie w sobotę Msza święta... Ksiądz prosi mnie, bym przyjechał na nią z relikwiami Ojca Pio. „Na wszystkie świętości ojca proszę” – mówi. Przyznam, że miałem wątpliwości. Jechać aż za Wrocław na jedną godzinę. Coś mnie jednak tchnęło i pojechałem. Malutki kościół filialny, niewielka parafia. Na Mszę przychodzi cała wioska, jest dwóch księży. Mają witraż Ojca Pio, figurę, dzwon, sztandar, brakuje tylko relikwii. Ksiądz, który mnie zaprosił, powiedział: „Ojcze, nie jesteśmy formalną grupą, ale chyba należą się nam relikwie, bo nikt nie czci Ojca Pio tak jak my tutaj”.

I takich grup jest w Polsce wiele, przy kaplicy, szpitalu, jakimś ośrodku duszpasterskim. Wspólnot o duchowości Ojca Pio, które formują siebie w oparciu o materiały zawarte w „Głosie Ojca Pio”, jest w Polsce – łącznie z tymi oficjalnie zatwierdzonymi – około czterystu.

A jak liczne są te grupy?

Najlepiej, jeśli nie przekraczają czterdziestu, pięćdziesięciu osób. Wtedy łatwiej budować wspólnotę, o której mówiłem. Dlatego jeśli grupa jest zbyt liczna, powstają grupy-córki. To wydaje mi się szczególnie ważne i piękne, jeśli grupa staje się inspiracją do powstania kolejnej, w sąsiedniej parafii, w sąsiedniej miejscowości, w innym środowisku. Zawsze powtarzam członkom grup Ojca Pio: „Musicie być apostołami przynoszącymi dobre owoce”.

Czy Grupy Modlitewne mają program formacyjny?

Każdy z członków otrzymuje wspomniany statut zatwierdzony przez Stolicę Apostolską, który ostatnio został poprawiony. Tych statutów w Polsce wydrukowano już tysiące. Oprócz tego przez kilkanaście lat, jak już mówiłem, wydawałem opracowywany przeze mnie informator, w którym zamieszczone były propozycje formacyjne dla Grup Ojca Pio i stały schemat spotkań. Trzeba było bowiem niejako zaadaptować powstały we Włoszech statut do warunków polskiej duchowości.

Grupy Modlitewne spotykają się co najmniej raz w miesiącu, ale częstotliwość tych spotkań tak naprawdę zależy od zapotrzebowania. Spotkanie rozpoczyna krótkie nabożeństwo, na przykład różaniec, później jest Msza święta z kazaniem, a następnie spotkanie w salce, na którym jest także czas na swobodną rozmowę. Tematy spotkań na cały rok publikowane są we wspomnianym „Informatorze”. Tam też zamieszczamy rozważania różańcowe, materiały i pytania do spotkań biblijnych, homilie związane z danym tematem. Hasłem formacyjnym w ostatnim roku były słowa św. Tomasza Pan mój i Bóg mój (J 20, 28), a więc wiara w Jezusa Chrystusa wbrew przeżywanym nieraz przez człowieka wątpliwościom i wahaniom. Ten schemat spotkań formacyjnych od wielu lat się sprawdza i nawet Włosi go od nas przejmują.

Oprócz spotkań grup przy kościele program formacyjny obejmuje także coroczne, trzydniowe rekolekcje diecezjalne. Takie rekolekcje są organizowane w prawie każdej polskiej diecezji. Mamy też jednodniowe spotkania modlitewno-konferencyjne dla wszystkich grup z danej diecezji i spotkania dla Grup Ojca Pio z całej Polski. Ostatnio odbywały się one w Tenczynie, na Jasnej Górze i w krakowskich Łagiewnikach. Spotkania ogólnopolskie pozwalają poznać się członkom grup z różnych regionów naszego kraju.

Czy są wyznaczone osoby odpowiedzialne za poszczególne grupy?

W każdej diecezji biskup mianuje księdza opowiedzianego za Grupy Modlitewne Ojca Pio działające na podległym mu terenie. Oprócz tego każda grupa ma opiekującego się nią księdza, który jest asystentem duchowym grupy, a którego wyznacza proboszcz parafii. Są też animatorzy świeccy. Modlitwę przed Mszą świętą i spotkanie grupy w salce powinna prowadzić osoba świecka, ale ważne, by był przy tym obecny asystent duchowy – kapłan, który zadba o właściwą formację duchową członków grupy.

W poszczególnych grupach jest też sekretarz, skarbnik i osoba odpowiedzialna za biblioteczkę, w której gromadzone są książki i prasa poświęcone Ojcu Pio. Jest także kronikarz, który przygotowuje sprawozdania i zdjęcia z kolejnych spotkań czy podejmowanych akcji, ponieważ grupy prowadzą na przykład działalność charytatywną lub wspierają działalność charytatywną w danej parafii. Włączanie się w pomoc drugiemu człowiekowi jest tu bardzo ważne. Członkowie grupy troszczą się o siebie nawzajem, ale wychodzą także poza swoje szeregi. Nieraz będzie to zakup trzystu kilogramów cukru dla szpitala, a nieraz wykupienie komuś leków czy pomoc w sfinansowaniu pielgrzymki do San Giovanni Rotondo, do grobu Ojca Pio.

San Giovanni Rotondo to dla Grup Ojca Pio zapewne najważniejsze miejsce pielgrzymkowe.

Ludzie chcą tam jechać. Często im w tym towarzyszę. W San Giovanni Rotondo byłem już chyba z siedemdziesiąt razy. Jeździmy tam, by bezpośrednio na miejscu doświadczyć franciszkańskiej duchowości Ojca Pio. Dla wielu ludzi pielgrzymka do San Giovanni Rotondo i modlitwa przy grobie Ojca Pio z wystawionym ciałem Świętego są bardzo ważne. Mogą zobaczyć prawdziwego człowieka wiary. Dla niektórych to jak spotkanie z Janem Pawłem II.

We Włoszech odwiedzamy także św. Ritę w Cascii, św. Franciszka w Asyżu. W Polsce naszymi miejscami pielgrzymkowymi są Jasna Góra, Przeprośna Górka, gdzie odprawiana jest Droga Krzyżowa prowadzona od kilku lat przez bpa Stanisława Nowaka. Ważnym miejscem jest także wspomniana już Jasna Góra i Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach, gdzie co roku odbywają się noce czuwania czcicieli Ojca Pio. Ostatnio w Łagiewnikach było pięć tysięcy osób. Na te czuwania staramy się zapraszać braci kapucynów, którzy znali Ojca Pio. Mamy też kilku braci, których rodzice zostali „zeswatani” przez Ojca Pio. Tak to Ojciec Pio potrafił sprytnie urządzić.

Ważna dla członków grup i ludzi, którzy cenią w sposób szczególny Ojca Pio, jest także modlitwa przy jego relikwiach. Dlatego każda Grupa Modlitewna, ale też wiele parafii, stara się mieć w swoim kościele relikwiarz z relikwiami Ojca Pio, czego przykładem jest wspomniana nieformalna grupa Ojca Pio z diecezji wrocławskiej. Te relikwie to cząstka bandaża ze śladami krwi, którym Ojciec Pio bandażował blizny – stygmaty krwawiące nieustannie przez pięćdziesiąt lat. Relikwie na co dzień są przechowywane w kościele czy kaplicy, ale jeśli zachodzi taka potrzeba, wędrują od domu do domu albo zanoszone są chorym do szpitala.

Inną formą pamiątki związanej z Ojcem Pio są „relikwie trzeciego stopnia”: płótno habitowe, które bracia z San Giovanni Rotondo kładą na grobie Ojca Pio i modlą się w intencji tych, którzy je otrzymają, a każdy członek grupy pragnie je mieć. Takich relikwii rozdałem w Polsce już prawie pięćdziesiąt tysięcy. Dla wielu czcicieli Ojciec Pio jest wielkim orędownikiem, stąd tak ważne jest posiadanie tych relikwii. Zawsze jednak podkreślam, że Ojciec Pio jest tylko pośrednikiem, najważniejsze to zaufać Panu Bogu.

Ojciec przez kilkanaście lat był krajowym animatorem Grup Modlitewnych Ojca Pio w Polsce. Jak do tego doszło?

To wszystko zasługa Ojca Pio. Jego duchowość chłonąłem już w dzieciństwie. Pamiętam, że kiedy czytaliśmy w domu książkę Marii Winowskiej Prawdziwe oblicze Ojca Pio, mama mówiła: „Znowu czytacie Ojca Pio, tak ładnie pachnie”. Wtedy tego nie rozumiałem. Później, w kościele przy klasztorze Ojców Kapucynów w moim rodzinnym Rozwadowie, nieżyjący już od kilku lat ojciec Alojzy Wojnar wyświetlał przezrocza ze swojej pielgrzymki do San Giovanni Rotondo. Marzyłem, żeby tam pojechać, i to marzenie się spełniło. Kiedy byłem już w zakonie, pierwszy dom katechetyczny, który wybudowałem w latach osiemdziesiątych w Krośnie, nazwałem Domem Ojca Pio.

W latach dziewięćdziesiątych – jak już wspomniałem – opiekowałem się pierwszymi Grupami Ojca Pio we Wrocławiu. Najpierw robiłem to niejako „prywatnie”. Widziałem jednak potrzebę objęcia oficjalną duszpasterską opieką wszystkich polskich Grup Modlitewnych Ojca Pio. Na Kapitule naszej prowincji (kapucyński sejmik), w której uczestniczył generał zakonu, zapytałem, dlaczego nikt w Polsce nie zajmuje się Grupami Ojca Pio. Generał najpierw zapytał mnie, czy mam koncepcję, jak to robić, a kiedy odpowiedziałem, że mam pewien pomysł, powiedział: „Zajmij się tymi grupami”.

Dziś w dalszym ciągu opiekuję się Grupami Ojca Pio. Udzielam rekolekcji, głoszę kazania, jeżdżę na spotkania i pielgrzymki, przekazuję parafiom i Grupom Ojca Pio jego relikwie, uczestniczę w różnych parafialnych uroczystościach. Ludzie dzwonią i zapraszają mnie. To bardzo cieszy. Nie ma diecezji, w której bym nie był i w której nie głosiłbym rekolekcji. Bywało, że w jednym roku miałem czterdzieści wyjazdów, a mój rekord to pięćdziesiąt wyjazdów w ciągu jednego roku. Powoli jednak przekazuję już pałeczkę następcy. Od dwóch lat krajowym asystentem Grup Ojca Pio, zatwierdzonym oficjalnie przez Episkopat Polski, jest ojciec Tomasz Duszyc. Jego zadaniem jest między innymi łączność z Międzynarodowym Centrum Grup Modlitwy, które mieści się przy Domu Ulgi w Cierpieniu w San Giovanni Rotondo.

Jakie wyzwania duszpasterskie stoją dziś przed odpowiedzialnymi za Grupy Ojca Pio?

Ludzie chcą się modlić i wiele łask otrzymują za wstawiennictwem Ojca Pio. Trzeba tylko im w tym towarzyszyć. Największym problemem jest dobór odpowiednich osób odpowiedzialnych za grupę – i świeckich, i duchowych. To nie mogą być ludzie przypadkowi. Często też nie będą najlepsze te osoby, które bardzo chcą stać na czele grupy. Nieraz bowiem kierują się nieodpowiednią motywacją, chcą „zaistnieć”. Bywa, że księża proszą mnie, bym pomógł im wybrać spośród członków grupy kogoś odpowiedniego. To muszą być ludzie rozumiejący Kościół, ludzie, którzy będą „dla dzieła”, a nie „dla siebie”. Z doświadczenia wiem, że sprawdzają się w tej roli nauczyciele, w dodatku małżeństwa. Żona ma bowiem zazwyczaj dużo zapału, a mąż pilnuje, by ten zapał nie prowadził grupy na duchowe bezdroża.

Zdarza się, że trudne bywają też relacje na linii członkowie grupy – ksiądz odpowiedzialny za nią albo ksiądz proboszcz. Niektórzy proboszczowie chcą mieć w swojej parafii Grupę Modlitewną, ale nie mają dla niej czasu. Ważne, by proboszcz choćby na chwilę zaglądnął na spotkanie grup, zapytał, co słychać, sprawdził, czy wszystko w porządku. Nie trzeba wiele, a ludzie bardzo sobie cenią takie zainteresowanie. Bywa jednak, że to członkowie grupy mają jakieś niepotrzebne pretensje i wystarczy szczera rozmowa, by trudności rozwiązać.

Problemem bywają więc czasem relacje międzyludzkie, które zakłócają niepotrzebne emocje czy brak zrozumienia z obu stron. Ale – jak już mówiłem – Ojciec Pio „działa” i za jego wstawiennictwem można rozwiązać nawet najtrudniejsze sprawy.

Statut Grup Modlitwy Ojca Pio

Wstęp

Grupy Modlitwy, powstałe z inicjatywy Ojca Pio z Pietrelciny, w obliczu potrzeb duchowych naszych czasów, chcą współpracować w urzeczywistnianiu Królestwa Bożego według nauki Jezusa, który wielokrotnie podkreślał konieczność modlitwy i uczył jej sposobu. Chcą działać w duchu posłuszeństwa wielokrotnym wezwaniom Papieży i hierarchii, formułowanym w tej dziedzinie, zgodnie z tradycją, wspaniale wyrażoną przez sobory powszechne, a zwłaszcza przez Sobór Watykański II. Grupy chcą kierować się ogólnymi zasadami franciszkańskiej duchowości Ojca Pio:

a. Pełne i bezwarunkowe przylgnięcie do nauki Kościoła katolickiego, kierowanego przez Papieża i Biskupów.

b. Posłuszeństwo Papieżowi i Biskupom, których rzecznikiem jest kapłan, dyrektor duchowny, mianowany przez biskupa.

c. Modlitwa z Kościołem, za Kościół i w Kościele, z czynnym uczestnictwem w życiu liturgicznym i sakramentalnym, przeżywanym jako szczyt wewnętrznej jedności z Bogiem.

d. Wynagrodzenie poprzez udział w cierpieniach Chrystusa według nauki św. Pawła.

e. Czynna miłość, niosąca ulgę cierpiącym i potrzebującym, jako praktyczne urzeczywistnienie miłości ku Bogu.

Siedziba

Art. 1. Ustanawia się Międzynarodowe Stowarzyszenie Grup Modlitwy, którego działalność jest określona normami niniejszego Statutu, a którego Centrum duchowym i siedzibą jest Fundacja "Dom Ulgi w Cierpieniu" - dzieło Ojca Pio z Pietrelciny w San Giovanni Rotondo. Nad Międzynarodowym Stowarzyszeniem Grup Modlitwy czuwa Stolica Święta.

Grupy Modlitwy

Art. 2. Grupy modlitwy są tworzone z wiernych, którzy zamierzają wprowadzić w czyn wezwanie Jezusa Chrystusa do modlitwy, ponawiane tyle razy przez Papieży. Są erygowane przy jakimś kościele lub kaplicy przez Ordynariusza miejsca albo przynajmniej przez niego zatwierdzone. Tam się gromadzą okresowo pod kierunkiem Dyrektora duchowego, aby się modlić i innych do modlitwy pociągać, w jedności z hierarchią Kościoła, według wskazań duchowych podanych przez Ojca Pio z Pietrelciny. Członkowie Grup będą się troszczyć o swoją formację duchową, uczestnicząc w spotkaniach, poświęconych zgłębianiu doktryny katolickiej, będą pełnić apostolat, propagując szczególne inicjatywy ewangelizacyjne w pełnej zgodzie z aktualnymi działaniami duszpasterskimi Kościoła partykularnego i lokalnego.

Art. 3. Członkami Grupy Modlitwy mogą być zarówno świeccy, jak i kapłani oraz osoby zakonne. Dyrektor duchowny Grupy wpisze ich nazwiska do odpowiedniej księgi.

Zarząd generalny

Art. 4. Międzynarodowe Stowarzyszenie Grup Modlitwy jest kierowane przez Dyrektora generalnego, który jest aktualnym przewodniczącym Fundacji "Dom Ulgi w Cierpieniu" - Dzieła Ojca Pio z Pietrelciny. Mianuje go Kardynał Sekretarz Stanu, zgodnie ze Statutem Fundacji i ma określone w niniejszym Statucie, prawa i obowiązki. Gdyby aktualny Przewodniczący Fundacji nie był kapłanem, funkcja Dyrektora duchownego Grup Modlitwy winna być oddzielona i powierzona kapłanowi, mianowanemu przez kardynała Sekretarza Stanu.

Art. 5. Zarząd generalny tworzą: dyrektor generalny, jeden lub dwóch wicedyrektorów generalnych i sekretarz generalny. Dyrektor generalny w sposób wolny mianuje sekretarza generalnego oraz wyznacza wicedyrektorów, mając pozytywną opinię większości członków Rady generalnej, wśród których z samego prawa znajduje się aktualny Ojciec Gwardian klasztoru Braci Mniejszych Kapucynów Matki Bożej Łaskawej w San Giovanni Rotondo. Innych członków Rady wyznacza Zarząd generalny, wybierając ich spośród członków większych Grup Modlitwy z różnych krajów i kontynentów. Podobnie jak wicedyrektorzy na swym stanowisku pozostają pięć lat, mogą być jednak potwierdzeni na drugie, bezpośrednie pięciolecie. Zdanie Rady jest tylko doradcze; jednak Dyrektor generalny musi zasięgać zdania Rady jeśli chodzi o realizację ważniejszych inicjatyw, które podejmują Grupy Modlitwy. Rada generalna gromadzi się raz w roku, a poza tym wtedy, gdy Dyrektor generalny uzna to za stosowne. Dyrektor generalny będzie czuwał nad normalnym funkcjonowaniem Grup Modlitwy, troszcząc się w szczególności o zdecydowaną zgodność wszystkich z nauką i wskazaniami Kościoła, przywołując tych, którzy wykazują postawy przeciwne, do jedności kościelnej, w wypadkach zaś poważniejszych, proponując Biskupowi kompetentnemu dla danego terytorium, rozwiązanie Grupy, która zaniedbałaby obowiązek jedności z Kościołem. Dyrektor generalny stosownie do potrzeb może wyznaczyć specjalne obowiązki o charakterze regionalnym czy narodowym. W wyznaczeniu tych obowiązków i odwoływaniu z nich będzie postępował w porozumieniu z kompetentną władzą kościelna. Okres trwania wspomnianych obowiązków jest określony w dokumencie nominacyjnym. Pod koniec każdego roku Dyrektor generalny przedstawi Stolicy Świętej relację o działalności Stowarzyszenia z odpowiednimi uwagami.

Dyplom agregowania Grup

Art. 6. Poszczególnym Grupom, które spełniają warunki dotyczące wystarczającej liczby członków i możliwości działania, Dyrektor generalny po otrzymaniu aprobaty odpowiedniego Ordynariusza diecezjalnego wystawia dyplom agregacji do Międzynarodowego Stowarzyszenia Grup Modlitwy. Grupy Modlitwy będą troszczyć się o utrzymanie więzi z Zarządem generalnym poprzez okresowe relacje oraz podczas ewentualnych pielgrzymek i wizyt w San Giovanni Rotondo.

Relacje z Biskupem diecezjalnym

Art. 7. Grupy Modlitwy podlegają jurysdykcji Ordynariuszy diecezjalnych według norm Prawa kanonicznego. Członkowie Grup Modlitwy w pełnej jedności z własnym Biskupem będą iść za wskazaniami duszpasterskimi, wydanymi dla danego kraju czy diecezji, w pełnej zaś lojalności wobec własnej organizacji, będą się kierować pouczeniami, wydanymi przez Zarząd generalny, dla zachowania koniecznej jedności wspólnotowej.

Zarząd Grup

Art. 8. Zarząd każdej Grupy stanowią: kierownik Grupy, Dyrektor duchowny, wicekierownik Grupy i Sekretarz. Zarząd planuje i organizuje działalność Grupy. Gdyby na to wskazywały okoliczności, Grupa może organizować jakieś działania wśród dzieci, młodzieży itp.

Kierownik Grupy

Art. 9. Każdą Grupą modlitwy kieruje Kierownik Grupy, wybrany absolutną większością głosów przez członków zgromadzonych na zebraniu plenarnym, w obecności kapłana delegowanego przez Biskupa. Jeśli w pierwszym głosowaniu nikt nie otrzymał większości absolutnej, za prawnie wybranego będzie uważany ten, kto w drugim głosowaniu otrzyma większość głosów, nawet tylko względną. Zatwierdza go Biskup i Dyrektor generalny. Na stanowisku pozostaje przez pięć lat, może jednak być ponownie wybrany najwyżej na trzy kolejne pięciolecia.

Wicekierownik Grupy

Art. 10. Kierownikowi Grupy będzie pomagał jeden lub dwóch wicekierowników, wybranych absolutną większością głosów przez zgromadzonych na zebraniu plenarnym członków. Jeżeli w pierwszym głosowaniu nie osiągnięto większości absolutnej, wystarczy większość względna. Na swoim stanowisku wicekierownicy pozostają przez pięć lat i mogą być wybrani bezpośrednio na drugie pięciolecie. Jeśli z jakiegokolwiek powodu w czasie trwania pięciolecia zostanie opróżnione miejsce kierownika Grupy, kierownictwo Grupy przejmie najstarszy wiekiem wicekierownik i postara się o zwołanie w ciągu trzydziestu dni zebrania plenarnego dla dokonania wyboru kierownika Grupy zgodnie z art. 9.

Sekretarz

Art. 11. Kierownik Grupy mianuje Sekretarza, który pozostaje na stanowisku przez pięć lat i może być na nowo potwierdzony. Zdaniem Sekretarza jest prowadzić księgę członków Grupy, redagowanie protokołów z podjętych przez Zarząd decyzji i pomaganie kierownikowi w tym wszystkim, co jest potrzebne do dobrego funkcjonowania Grupy.

Dyrektor duchowny

Art. 12. Każda Grupa Modlitwy ma Dyrektora duchownego, którym jest kapłan mianowany przez Ordynariusza diecezjalnego. Troszczy się on o formację i wykształcenie religijne członków poprzez odpowiednie pouczenia, dni skupienia, rekolekcje i inne inicjatywy. Zwyczajnie obrzędy liturgiczne i nabożeństwa sprawowane są w Grupie pod przewodnictwem Dyrektora duchownego, w uzgodnieniu z proboszczem lub rektorem kościoła.

Koordynacja Grup modlitwy

Art. 13. Gdy w diecezji jest obecnych więcej Grup Modlitwy, Biskup może mianować jednego kapłana dla koordynacji działania różnych Grup, ich włączenia się w duszpasterstwo diecezji i apostolskie cele, wskazane przez Biskupa. Koordynator diecezjalny może dobrać sobie do pomocy Radę diecezjalną, złożoną z pięciu lub siedmiu radnych. Mianuje ich Biskup w oparciu o propozycję dokonaną przez Koordynatora diecezjalnego. Wybrani są oni spośród Dyrektorów duchownych i kierowników Grup Modlitwy, istniejących w diecezji. Kapłan Koordynator diecezjalny Grup Modlitwy będzie utrzymywał kontakt z Centrum Międzynarodowym i przyjmował materiały przygotowywane przez to Centrum dla wszystkich Grup Modlitwy. Dla koordynacji na szczeblu narodowym czy regionalnym Centrum Międzynarodowe może wyznaczyć kapłana koordynatora, który będzie przedstawiany Narodowej czy Regionalnej Konferencji Biskupów dla koniecznej aprobaty.

Działalność Grup Modlitwy

Art. 14. Każda Grupa będzie mieć swoje zwyczajne spotkania miesięczne, w czasie którego zostanie odprawiona Msza św. z odpowiednią homilią. Przed nią lub po niej zostaną odprawione inne modlitwy, szczególnie zaś Liturgia godzin lub różaniec. Można też przeprowadzać ćwiczenia rekolekcyjne, dni skupienia, dni duchowości i inne dzieła pobożne według potrzeby i zgodnie ze wskazaniami właściwej władzy kościelnej.

Art. 15. Zaleca się Grupom Modlitwy następujące intencje ogólne: Kościół, Papież, Biskupi, powołania kościelne i zakonne, uświęcenie duchowieństwa, wzrost w gorliwości chrześcijańskiej, nawrócenie grzeszników i ateistów, chorzy, zwłaszcza nieuleczalnie, ludzie starzy i inne intencje w potrzebach Kościoła i społeczeństwa.

Art. 16. Członkowie Grup poświęcają się modlitwie wynagradzającej i idąc za nauką św. Pawła, ofiarują swoje cierpienia uczestnicząc w cierpieniach Chrystusa, Odkupiciela świata. Członkowie Grup Modlitwy będą spełniać czyny pokuty i wynagrodzenia, żeby ich modlitwy były bardziej miłe Bogu, a także będą starać się być przykładem w przyjmowaniu cierpień i ofiar związanych z własnym stanem i szczerym praktykowaniem życia chrześcijańskiego. W szczególności poświęcą się dziełom miłości, zwłaszcza w stosunku do chorych, starych i żyjących na marginesie.

Art. 17. Nie są przewidziane obowiązkowe składki dla członków Grup Modlitwy za przynależność do stowarzyszenia. Gdyby Grupy pragnęły wnieść swój wkład w wydatki organizacji i wspomóc Fundację "Dom Ulgi w Cierpieniu", mogą wysyłać na jej adres ofiary, w tym celu przeprowadzać składki, za pozwoleniem właściwych Ordynariuszy diecezjalnych, a także gdzie to jest wymagane, za pozwoleniem właściwych władz cywilnych.

Zjazdy

Art. 18. Będą się odbywały bez obowiązku określenia stałej częstotliwości zjazdy lokalne, regionalne, narodowe i międzynarodowe Grup Modlitwy. Należy uprzednio otrzymać na to zgodę Dyrektora generalnego i zawiadomić Ordynariusza diecezjalnego, na którego terenie zjazd będzie miał miejsce. Gdyby chodziło o miejscowości bardziej znaczące lub zjazdy regionalne, narodowe czy międzynarodowe, odpowiednie pouczenia skieruje Dyrektor generalny.

Organ oficjalny

Art. 19. Oficjalnym i jedynym organem Grup Modlitwy jest czasopismo "La Casa Sollievo della Sofferenza" z ewentualnym dodatkiem dla Grup Modlitwy.

Regulamin wewnętrzny

Art. 20. Każda Grupa może ułożyć wewnętrzny regulamin, w którym będą wyszczególnione sprawy pożyteczne dla życia Grupy, w zgodności z niniejszym Statutem. Taki Regulamin musi być zatwierdzony przez zebranie plenarne członków Grupy, jego zaś kopia wysłana do Dyrektora generalnego. Aktualnie używane Regulaminy muszą być dostosowane do niniejszego Statutu w ciągu sześciu miesięcy od jego wejścia w życie.

Rozporządzenia końcowe

Art. 21. Z chwilą wejścia w życie niniejszego Statutu przestają obowiązywać wszystkie dotychczasowe Statuty, z zachowaniem przepisu art. l4. Art. 22. Wszelka zmiana w niniejszym Statucie, przedstawiona przez Dyrektora generalnego, po wysłuchaniu Rady generalnej, będzie obowiązywać dopiero po zatwierdzeniu przez Stolicę Świętą.

Watykan 3 V l986 r.

Powyższy Statut został zatwierdzony Listem Kardynała Sekretarza Stanu Agostino Casaroli z 3 maja l986 r. nr 160.977/A

Tekst oficjalny został wydany w formie broszury pt: „I Gruppi di Preghiera di Padre Pio”, San Giovanni Rotondo 1986.